Czasem trzeba się porzucić...

 

Podróż. Droga. Wakacje.

Rytualnie pokonujemy kolejne granice. Pniemy się po drogach i po mapie. Przed siebie. Stoimy w kolejkach i machamy paszportami. Za oknem migają kolejne kraje.

Tak, jak granice, bardzo szybko musimy, również rytualnie, pokonać własne zmęczenie i irytację. 

Magia podróży przekształca się w prozę podróży.

Dzieci marudzą, nam głos też się podnosi, cierpliwość została daleko za nami, nie wiadomo gdzie wypadnie nocleg, wszystko jest nieco droższe niż założyliśmy, a w głowie brzęczy pytanie „po co się tak męczyć?”.

Wątpliwości zatruwają marzenia.

Migają kraje i migają uczucia. Przepływają, jak góry i chmury nad nami. Patrzę się w macedońską noc i oddycham zmęczeniem. Niech przepłynie.

Przecież wiem to z przeszłych podróży, że jest tylko etapem.

Bramą.

Otwarciem.

Konieczną inicjacją w odpuszczenie. W puszczenie kontroli i radość z tego, co się dzieje.

Nawet, jak nie dzieje się tak, jak zaplanowaliśmy.

Reagowanie na bieżąco, a nie na plan w głowie.

Wraz z wiekiem, coraz mniej czasu zabiera mi ten etap.

Ale jest.

Jak przejście graniczne.

A potem na końcu półwyspu (zawsze jeździmy na koniec półwyspu, choćby na krótką wycieczkę, nie możemy się powstrzymać :-), miasteczko, jak z bajki. Jak nagroda. Normalne, nie turystyczne. Na rynku my i duńska rodzina. Lokalni sprzedawcy przyjmują dostawy. Lody ciekną na palcach. Aromatyczna blitva z przytawernowego ogródka zachwyca smakiem. Na horyzoncie morze. W marinie w dole obrazki, jak z pocztówek.

Trzeba pojechać. Zdecydować się. Przejść przez zmęczenie i stres. Żeby tam być. Na moment.

A potem doświadczać chwil, kiedy naprawdę się JEST. Bez myślenia, zastanawiania się, bez wybiegania w przyszłość. Skóra stapia się z aksamitną wodą, cykady skutecznie zagłuszają myśli, a czasem nawet słowa. Słońce zachęca tylko i wyłącznie do niemyślenia.

Bo jak mówi moja ulubiona poetka Renata Putzlacher, czasem, dla higieny, trzeba się po prostu porzucić „na jakimś dworcu jak podręczny bagaż”.

Cały czas towarzyszy mi poezja Renaty Putzlacher. Była już ze mną na Istrii, teraz podąża po greckiej prowincji. 

Jest idealna do uważnego podróżowania.

Czy więc być drzewem stojącym

zakorzenionym i trwałym

czy kłębem wędrującym

niepewnym i niestałym

Być albo wędrować

by żyć?

Lubicie się porzucać?

I trochę zdjęć dla wielbicielek turkusu, błękitu i mięty. Można się tu poczuć jak w raju :-)