Odpuszczenie

Siadam codziennie do komputera i chcę Wam napisać, jak mi było samej w Berlinie.
(Pytacie o to, a i ja po powrocie przeprowadziłam kilka inspirujących rozmów na ten temat.)
Mam w głowie posta o tym, czym jest dla mnie klucz do szczęścia.
Chcę Wam napisać, jak wielką siłą w moim życiu jest wdzięczność.
Wiem, że przedstawię Wam moje mistrzynie. I na pewno napiszę o zbliżających się 40. urodzinach.
Planuję kilka wywiadów z inspirującymi kobietami, które są mi bliskie.
Do tego chodzimy z Zosią na cudowne zajęcia dla mam i córek i relacją z tego wydarzenia też chciałabym się z Wami podzielić.
Antek ma nową, świetną książkę do recenzji, a ja Wam jeszcze nie pokazałam nowego biureczka Zosi.

I... nic z tego nie wychodzi.
Żaden post się nie tworzy.
Mimo moich najszczerszych chęci.

Wyłączam więc komputer i natrętne myśli w głowie, że "muszę".
A one brzęczą i wracają.
"Pisz, musisz, trzeba dbać o regularność i statystki, no pisz, szybciutko, raz dwa trzy, zbierz się w sobie i machnij coś wartościowego. Przecież umiesz. No kto, jak nie ty. Szybciutko, zbieraj się, pokonaj tego lenia w sobie i do roboty."

Grzecznie, acz stanowczo, wystawiam owe myśli na balkon ;-)
One lubią się podczepić pod każdy temat, w którym, według siebie, nie wyrabiamy się.
Blog, praca, dom, związek, dzieci, cokolwiek...
Zawsze przecież można wyciągnąć "bacik" i zapędzić się do kołowrotka.
Szybciej, lepiej, wydajniej. Bez odpoczynku, bez przerwy, bez refleksji.
Za to w pakiecie z lękiem, że wypadniemy z obiegu, jak nie będziemy się tak starać.
Przestaną nas lubić, jak nie będziemy non stop dostępne. Zapomną o nas, jak nie będziemy zabiegać o uwagę.
Od dawna wiem, że to nieprawda, ale i tak wykonuję wysiłek, żeby nie pozwolić takim myślom zapanować nade mną.

Delikatnie zanurzam się w to, że nic się nie dzieje.
Że nie jestem sprawcza, dzielna i zorganizowana.
Że nie umiem, nie wiem, nie wychodzi mi.
Sprawdzam, jak mi z tym jest. Przepuszczam przez siebie frustrację, złość, lęk, ale i...ulgę.
Pozwalam sobie na to.
Szanuję, jako część siebie.

Moszczę gniazdko.
Czas zimy, to czas kokonu. Zagłębiania się w siebie. Schodzenia do podziemi. To czas snu - tego właściwego i metaforycznego - i braku pośpiechu.
Wycofuję się więc z kilku spotkań, wypisuję się z bardzo ciekawego projektu. Trochę mi żal, ale nie dam teraz rady zaangażować się w coś nowego.
Wcześniej kładę się spać, wcześniej wstaję, wyłączam internet, a moje ciało samo nakłania mnie do ćwiczeń rozciągających.
Nie krzyczę, mało mówię, dużo przytulam.
Jestem z tym, co JEST.
I uczę się to akceptować.

Pomysły na posty zapisuję i podzielę się nimi z Wami później.
Zniknę pewnie na jakiś czas...
Ale ten blog jest częścią mnie i chcę go prowadzić, tak, jak chcę żyć.
Bez presji.
I w prawdzie.

Dobrego lutego Wam życzę!
Zostawiam Was z migawkami tego, co mnie zasila - przyrody, mojego domu i mojej rodziny.
A jak Wy sobie radzicie z czasem niemocy?