Teraz, bo minie

Bardzo mi się nie chciało.
Bardzo.
Od dwóch tygodni patrzyłam na kwitnące drzewa i wiedziałam, że jeżeli się nie pospieszę, nie wstanę wcześnie rano, nie wyjdę przed dom...

To nie poczekają.

Nie zatrzymają swoich białych kwiatów, aż mi się zechce. Nie przestaną kwitnąć, bo nie jestem gotowa.
Nie interesuje ich moje niezdecydowanie, opieszałość i lenistwo.
Dają, co mają.
Ale teraz.
Potem miną.

Ode mnie zależy, czy wyjdę im naprzeciw. Czy jednak zostanę zakręcona w swoich obowiązkach i niemocach, a potem będę żałować, że wiosna jakoś tak szybko przeszła, a ja ją widziałam tylko z okna samochodu.
Ale ona przecież była. Czekała. Stroiła swoje drzewa w kwiaty, sypała mi pod nogi białe płatki, pachniała, migotała i wzrastała.

Dziś wstałam więc wcześnie rano, przepięłam obiektyw i wyszłam jej naprzeciw.
Wróciłam obsypana białym płatkowym confetti.
Wróciłam, jak nowo narodzona.

Nie czekajcie. Nie ma na co. Idźcie do lasu.