Czasem

Czasem chciałabym być kimś innym. No tak po prostu.
Samotną pisarką na szkockich wzgórzach - to po przeczytaniu jakiś ostatnich Wysokich Obcasów.
Zbuntowaną czarnoskórą piosenkarką.
Facetem.
Facetem - znanym fotografem.
Chudą blogerką.
Chudą, dobrze ubraną, blogerką z dziesiątkami tysięcy fanów.
Kimś totalnie, obrzydliwie bogatym z domem na wybrzeżu RPA (dlaczego tam??). Wiecie, z takim domem, że ocean włazi do basenu. A ja chodzę w białej sukni wśród wazonów z kwiatami, a moi opaleni, blondwłosi synkowie (czterech ich!) surfują w oddali.
Albo mogłabym być kimś, kto wiecznie podróżuje i w każdym porcie ma kogoś miłego sercu i ciału.
O! Ogrodniczką w Anglii też mogłabym być. Co ma najpiękniejszy ogród różany w hrabstwie.
I stylistką.
I aktywistką.
I kimś kto dobrze gotuje i płynnie mówi w wielu językach. I z partnerem ćwiczy acrojogę. (o to się nie podejrzewałam ;-) I ma obłędne poczucie humoru, gust, styl i gest. I umie tańczyć, choćby nie wiem, co grali.

Myślę, że w każdym z tych wcieleń byłabym sobą. Odnalazłabym się.
Dałabym radę z tym basenem i oceanem. Językami, sławą, chudością i różami.
Jakoś bym sobie poradziła.

A potem patrzę na zdjęcia mojej córki z poobijanymi kolanami, która z babcią gra w scrabble, na płot na Mazurach, na jezioro, na siebie w tym jeziorze, idę z synem na spacer przez las, a z mężem przed siebie i już nic nie chcę.
Tylko być tutaj.
Gdzie jestem.